پیش نوشت: این پست رو از وبلاگ قبلیم کپی کردم! چون اینقدر وصف حاله که دلم نمیاد اینجا نباشه!

یارب

بنده ای را خلعتی بخشید شاه                                      بنده با خلعت برون آمد به راه

گرد ره بر روی او بنشسته بود                                         بآستینِ خلعت آن، بسترد زود

منکری با شاه گفت ای پادشاه                                      پاک کرد از خلعت تو گردِ راه

شه بر آن بی حرمتی انکار کرد                                       حالی آن سرگشته را بر دار کرد

تا بدانی آنکه بی حرمت بود                                       بر بساط شاه بی قیمت بود

چند بار تا به حال یا نه بهتر بگویم چندهزاربار تا به حال خاک از خلعتی خود زدوده ام
به آستین خلعت!!!

کاش خاک بود! که غبار رحمت است و با لطف مینشیند
اما این گدا عجیب بی چشم و روست!

 ولی کرم پادشاه ببین که به جای دار هنوز بر خان نشسته ام!

نظرات () من نامه کلید بیت لطایف الحیل